Tętnicze nadciśnienie płucne (PAH) to postępująca choroba charakteryzująca się podwyższonym ciśnieniem w tętnicach płucnych, prowadząca do niewydolności prawej komory serca. Diagnostyka obejmuje echokardiografię, cewnikowanie serca, rezonans magnetyczny oraz testy czynnościowe płuc. Leczenie obejmuje stosowanie leków rozszerzających naczynia krwionośne (prostanoidy, inhibitory fosfodiesterazy typu 5, antagoniści receptora endoteliny), tlenoterapię oraz w niektórych przypadkach przeszczepienie płuc.

Zatorowość płucna (PE) jest nagłym stanem spowodowanym zablokowaniem tętnicy płucnej przez skrzeplinę. Diagnostyka obejmuje tomografię komputerową z angiografią (CTPA), D-dimer, echokardiografię i cewnikowanie serca. Obejmuje to leczenie przeciwkrzepliwe embolektomię chirurgiczną i przezcewnikową.

Choroba wieńcowa (CAD) to stan charakteryzujący się zwężeniem tętnic wieńcowych, prowadzącym do niedokrwienia mięśnia sercowego. Diagnostyka obejmuje koronarografię, testy wysiłkowe, echokardiografię i tomografię komputerową serca. Leczenie obejmuje farmakoterapię (statyny, beta-blokery, inhibitory ACE), angioplastykę tętnic wieńcowych oraz zabiegi chirurgiczne, takie jak pomostowanie aortalno-wieńcowe (CABG).

Koronarografia to inwazyjne badanie diagnostyczne polegające na obrazowaniu tętnic wieńcowych za pomocą kontrastu i promieniowania rentgenowskiego. Jest złotym standardem w diagnostyce CAD i umożliwia ocenę stopnia zwężenia tętnic wieńcowych oraz planowanie dalszego leczenia, w tym angioplastyki.

Angioplastyka tętnic wieńcowych (PCI) to procedura polegająca na mechanicznym rozszerzeniu zwężonej tętnicy wieńcowej za pomocą balonu i implantacji stentu. Jest skutecznym leczeniem CAD, poprawiającym przepływ krwi do mięśnia sercowego i redukującym objawy niedokrwienia.

Cewnikowanie prawostronne serca to procedura inwazyjna umożliwiająca pomiar ciśnień w prawej części serca i tętnicy płucnej. Jest kluczowe w diagnostyce PAH i ocenie funkcji hemodynamicznej serca.

Wady zastawkowe serca obejmują zwężenie lub niedomykalność zastawek, prowadzące do zaburzeń przepływu krwi w sercu. Diagnostyka obejmuje echokardiografię, rezonans magnetyczny serca oraz cewnikowanie serca. Leczenie może być zachowawcze (farmakoterapia) lub inwazyjne (naprawa lub wymiana zastawki).

Wady wrodzone serca to nieprawidłowości w budowie serca obecne od urodzenia. Diagnostyka obejmuje badania EKG, genetyczne, tomografię komputerową, koronarografię, rezonans magnetyczny i cewnikowanie serca. Leczenie może wymagać interwencji chirurgicznych lub procedur kardiologicznych w zależności od typu wady.

Niewydolność serca to stan, w którym serce nie jest w stanie pompować wystarczającej ilości krwi, aby zaspokoić potrzeby metaboliczne organizmu. Diagnostyka obejmuje echokardiografię, analizy krwi (np. NT-proBNP), testy wysiłkowe i cewnikowanie serca. Leczenie obejmuje farmakoterapię (diuretyki, beta-blokery, inhibitory ACE), urządzenia wspomagające pracę serca (np. rozruszniki) oraz przeszczepienie serca.

Echo serca, czyli echokardiografia, to nieinwazyjne badanie ultrasonograficzne, pozwalające na ocenę struktury i funkcji serca. Jest kluczowym narzędziem w diagnostyce wad zastawkowych, kardiomiopatii, nadciśnienia płucnego i innych schorzeń serca.

Elektrokardiografia (EKG) to podstawowe badanie diagnostyczne, które rejestruje elektryczną aktywność serca. Umożliwia wykrycie zaburzeń rytmu serca, zawału mięśnia sercowego, przerostu komór i innych patologii sercowych.

Metoda Holtera to długoterminowe monitorowanie elektrokardiogramu (EKG), trwające co najmniej 24 godziny, co pozwala na wykrycie nieregularności w pracy serca, które mogą nie być widoczne podczas standardowego badania EKG. Monitorowanie ciśnienia tętniczego krwi metodą Holtera polega na ciągłym pomiarze ciśnienia przez 24 godziny lub dłużej, co umożliwia dokładną ocenę zmian ciśnienia w różnych sytuacjach dnia codziennego.